Daar zit/rij/loop/lig/wacht/sta/duik/etc. ik dan

Zoals beloofd zou de eerstvolgende blog voldoende leesmateriaal geven ;) Hierbij!

Daar rij ik dan, voor het eerst in Kampala. Zweet druipt van mijn voorhoofd. Het zijn de laatste dagen voor kerst en ik heb het nog nooit zo druk gezien in Kampala! Alles staat vast, bodas die van alle kanten hun weg proberen te vinden door de drukte heen. Misschien niet de handigste periode om voor het eerst in een stad te rijden waar er geen verkeersregels zijn en dat in combinatie met het bij mij ontbrekende gevoel voor richting. Maar we hebben het overleefd! Arrogant kijken en voorrang nemen blijkt redelijk succesvol te zijn. Ben wel behoorlijk wat extra grijze haren rijker na dit avontuur.

Daar zit ik dan, op het stoepje voor onze banda, kijkend naar de show die de aapjes weggeven. Het is goed om uit Kampala te zijn. We slapen in de buurt van Fort Portal bij een van de krater meren; Lake Nkuruba. Absoluut fantastisch mooi! De apen besluiten dat de show lang genoeg geduurd heeft en verdwijnen het bos in. Voor ons een mooi moment om op zoek te gaan naar nog meer krater meren. Na flink wat uren wandelen hebben we er een stuk of 8 gehad. Erg groen, mooi en vredig, absoluut geen straf om bijna een week in deze regio door te mogen brengen. Bij terugkomst een wel verdiende duik in "ons" meertje, niets is fijner dan zwemmen in natuur water!!

Daar lig ik dan, op mijn rug kijkend naar de adembenemende sterrenhemel. Geen grote stad in de buurt die boel verlicht, dus absolute duisternis (ook de banda's hebben geen elektra) en een hoeveelheid sterren die ik al lang niet meer heb gezien. We vermaken ons een geruime tijd met het kijken en raden van sterrenpatronen. Dan is toch tijd voor een olielamp, gin & tonic en een spel kaarten. Het leven is zo slecht nog niet!

Daar zit ik dan, denkend aan wat de familie nu aan het doen is. Het is de eerste keer dat ik niet thuis ben met kerst. Gelukkig zijn de omstandigheden hier zo anders dat ik het niet heel erg mis. Net zoals gisteren (Kerstavond) ben ik mij er vandaag wel heel erg van bewust wat er in NL afspeelt. Wie er met wie in de keuken staat, wanneer er gegeten wordt en wie er allemaal bij elkaar zijn. Gelukkig hebben Claire en ik een Kerstboompje mee genomen en genieten wij vanavond van een luxe diner bij de Dutchess, een restaurant in Fort Portal. Aan het einde worden we getrakteerd door onze serveerster op Kerstliedjes in Luganda. Wij klappen mee in het ritme terwijl de rest van de gasten ons wat raar aankijkt. We besluiten om samen met haar nog wat liedjes in het Engels te zingen. Een bijzonder einde van een "rare" Kerst.

Daar wacht ik dan, samen met Claire op haar collega Donald. We zijn uitgenodigd om tweede Kerstdag bij zijn familie door te brengen in een dorp op een uur buiten Mbarara. Uiteindelijk verlopen dingen niet helemaal zoals gepland en eindigen wij bij zijn tante in Mbarara in huis waar wij hartelijk ontvangen worden. We krijgen een feestmaal van matoke, rijst en geit en ontdekken dat Donald de broer is van een collega van mij bij Educate! De wereld blijkt maar weer eens klein te zijn. Na het eten is het TV time. Heb inmiddels al 4 maanden geen bewegend beeld meer gezien dus even ben ik erdoor gehypnotiseerd. De soapserie is echter dusdanig slecht dat Claire en ik besluiten nog wat in bed te gaan lezen.

Daar zit ik dan, in de woonkamer van de vader van Donald. Het huis staat redelijk hoog op een berg in een heel klein dorpje. We ontmoeten daar zijn vader, zijn oom, een paar andere tantes, zijn oma en alle aanhangsels daar om heen. Iedereen is ontzettend vriendelijk en het is mooi om een ander stukje Uganda te mogen ervaren. Dit is een stukje Uganda waar nog geen Electra is, ook nog geen solar en ook geen stromend water. Helaas kunnen we niet lang blijven omdat onze auto dringend nagekeken moet worden wegens gevaarlijke geluiden (bleek een compleet versleten remblok te zijn). Donalds familie is redelijk teleurgesteld dat we al weer weg gaan zonder wat gegeten hebben. Hoop oprecht hier nog een keer terug te mogen komen en langer te blijven.

Daar loop ik dan, in de richting van paps en mams. Eindelijk zijn ze er dan!! Ik voel een glimlach van oor tot oor en het is heerlijk om weer even te kunnen knuffelen. We zitten buiten, genietend van elkaar en van het prachtige uitzicht. De zon begint toch wat te branden, dus we verhuizen naar binnen. Ik word enorm verwend met van alles en nog wat uit NL. Heb papa een camera laten kopen en ook die is mee! Eindelijk kan ik weer "mooie" foto’s maken! We rijden naar mijn huis waar ik mijn kamer laat zien en de spullen drop. We vervolgen de rit naar Muyenga waar we afgesproken hebben met Atalia en Liath. Raar om nu met mijn ouders en Atalia hier te zijn. Na het eten is het tijd om afscheid te nemen van Atalia en Liath. Zij gaan morgen richting Tanzania, op naar het volgende avontuur.

Daar zit ik dan, achterop een boda, kijkend naar hoe papa en mama het er vanaf brengen. En om eerlijk te zijn; het gaat ze bijzonder goed af, alsof ze niet anders gewend zijn. Wij worden langs alle toeristische hoogte punten van Kampala gereden. Onze gids weet behoorlijk veel van Uganda, haar geschiedenis en politiek. Erg interessant en ik krijg veel dingen te horen die ik nog niet wist. En ik kom op vele plekken waar ik nog niet ben geweest. Zo komen we in de Bahai tempel en in de Gadafi moskee. De Bahai tempel heeft mij weer eens aan het denken gezet wat betreft geloof en de moskee bevestigde maar weer eens mijn mening over de Islam. Mama en ik hebben er wel prachtige kiekjes aan over gehouden; gesluierd als echte Moslimas.

Daar sta ik dan, rechtop in de auto (dak open), proberend een foto te maken van een luipaard! Wat een mooi einde van onze ochtend safari! Het is mijn verjaardag vandaag en het dierenrijk heeft besloten mij te trakteren op een leeuw, olifanten, nijlpaarden, pumba's en nog veeeeel meer, en dus ook een luipaard! Met een beetje inzoomen staat hij er prachtig op! Wij rijden terug naar onze lodge waar ik vervolgens een lading cadeaus en kaarten krijg overhandigd. Voel me echt jarig en ben geraakt door alle lieve woorden. Besef mij opeens hoe veel lieve mensen ik op mij heen heb in NL; mooie bewustwording op je 30ste toch? Maar de dag is nog lang niet voorbij! We varen met een boot over de Kazinga Channel (kanaal tussen Lake George en Lake Eduard). Hier krijgen wij weer bijzonder veel beesten te zien en heeeeeeeel veel vogels! Een onvergetelijke verjaardag!

Daar duik ik dan, het koude water van Lake Bunyonyi in. Kijkend naar de bergen om mij met een ondergaande zon. In de middag zijn we aangekomen bij Lake Bunyonyi waar we vervolgens met de boot naar ons eiland zijn gevaren. Nog geen uur zijn we hier en het is nu al een van mijn favo plekken op deze aardbol. Super mooi, super stil en nothing beats a sunset-swim...

Daar klim ik dan, een van de bergen rondom Lake Bunyonyi omhoog. De tocht is best lang en redelijk stijl. Zo trots om mijn moessie die ook gewoon de top haalt! Een jaar geleden was dat niet gelukt. Het uitzicht is adembenemend. We lopen door een dorpje waar de kinderen zich beginnen uit te sloven zodat wij foto's van hen nemen. Geknield zit ik tussen hen in om ze de foto's te laten zien terwijl mijn haar uitgebreid geïnspecteerd wordt. Blijft raar, zo'n blank persoon! In een uitgeholde boomstam varen we (enigszins ongemakkelijk zittend) weer terug naar ons eiland. De reflectie van de omgeving en wolken in het water is tientallen foto's waard. Dat gaat nog een hele kluif worden om een selectie te maken van de foto's.

Daar loop ik dan, tussen de zebra's, pumba's en buffels op nog 20 meter afstand. Bij Lake Mburo gaan we deze keer te voet op zoek naar al het moois. We komen veel antilopensoorten tegen, meerdere die ik nog nooit eerder gezien heb. We zien een dode zebra liggen. De aasgieren vliegen er omheen, maar kunnen nog niet beginnen omdat er nog geen "beginnetje" is gemaakt. De zebra is natuurlijk gestorven en de meeste gier soorten komen niet door de huid heen. Er is maar één soort aasgier die dat kan in deze omgeving en die heeft zich nog niet laten zien. Terwijl die gieren onrustig wachten, genieten de vliegen wel alvast van dit feestmaal.

Daar lig ik dan, in een eco-verantwoorde tent op de top van een berg. Het toilet is bijzonder; eerst een bananenblad in de pot leggen, je behoefte doen, en "doortrekken" doe je door op een pedaal te drukken waardoor alles naar beneden valt in een teiltje... Lijkt me een fantastische baan om dat iedere dag op te mogen halen... Wel weer een ervaring :) De laatste nacht van onze reis is inmiddels aangebroken en een kleine knoop begint zich in mijn maag te vormen. Zo jammer dat het al weer bijna voorbij is!

Daar vaar ik dan, op Lake Victoria door de Mabamba Swamp. Het ligt een beetje in de middle of nowhere en we varen door waterplanten en waterlelies heen. Alweer een mooi en ongerept stukje Oeganda. Het is een paradijs voor vogels (en dus ook voor papa) en de zeldzame schoenbek ooievaar is hier met regelmaat te spotten, dus ook wij gaan daarnaar op zoek. En gevonden hebben wij hem! (nou ja... wij, de gids) Terwijl we dichterbij varen zien we hoe hij een behoorlijk grote vis weet te vangen, mee worstelt, en vervolgens in een keer naar binnen weet te werken!

Daar sta ik dan, mijzelf proberend groot te houden terwijl ik papa en mama gedag zeg. Het blijft bij proberen, poging niet geheel geslaagd. Het was een heerlijke vakantie en een onvergetelijke 30ste verjaardag, en dat maakt het afscheid nemen niet makkelijker. Om maar zo snel mogelijk weer in het "gewone" leven te komen ga ik meteen door naar The Wine Garage voor Happy Hour. Daar was het een mini reünie van iedereen die was weg geweest en hebben we geproost op het nieuwe jaar, die bijzonder mooi begonnen is.

Daar loop ik dan, door Mabira Forrest. Het heeft net geregend dus de paden zijn lekker modderig en we banen ons glibberend en glijdend een weg door de dichte bebossing. We horen wat apen en vogels hoog in de bomen, vervolgens iets in de bosjes naast ons... Adrenaline pomp met 200km/h door mijn aderen als er opeens een hond te voorschijn springt.... aaaahhhh! Rotbeest. Het vervelende is, is dat hij dat blijft doen. Iedere keer als we denken dat hij echt weg is komt hij opeens weer te voorschijn. Na een uurtje of 2 heeft hij duidelijk door dat wij geen eten bij ons hebben en laat hij ons het laatste stukje in alle rust afmaken.

Daar zit ik dan, kijkend naar de zonsondergang aan de Nijl in Jinja, terwijl ik een Nile biertje drink. Na de wandeling door Mabira Forrest zijn we doorgereisd naar Jinja waar we vooral een hele rustige middag hebben gehad. Voor morgen zijn de plannen ook niet bijster inspannend; zwemmen, lezen en weer terug naar Kampala. Na een vakantie moet je absoluut weer even je rust pakken.

Daar dans ik dan, op live muziek, weer in Jinja. Moet even mijn zinnen verzetten. Het is een week later en we zijn weer in Jinja. We hebben The Nile River Festival helaas enigszins gemist. Het was de bedoeling om kayak-ers en rafters de meest fantastische truucjes te zien doen, maar we zijn iets te laat uit Kampala vertrokken… en daardoor de bus naar het terrein gemist. Aangezien het nogal afgelegen ligt heeft niemand bereik en kunnen we niemand bellen. Gelukkig geen ramp. Een biertje aan de Nijl is geen straf en wederom een sunset swim maakt het alsnog een geslaagde dag. En dan hebben we het nog niet over het feestje, die is erg goed en komt ook op een goed moment. Afgelopen week is enigszins onrustig geweest. Graag wil ik nog wat langer blijven in Oeganda. Natuurlijk omdat ik het heel erg naar mijn zin heb maar ook omdat het werk wat ik aan het doen ben nog niet "klaar" is over 4 weken. Had zo langzamerhand wel een antwoord verwacht, maar helaas, mijn geduld wordt weer eens op de proef gesteld. Maar mijn gezelschap van vandaag, de zon, de biertjes en de live muziek doen mij even alles vergeten.

Daar zit ik dan, op de rand van het bed van Claire in het ziekenhuis. Gisteren is zijn onhandig van een boda gestapt en daarbij gevallen. Haar pols is op 3 plekken gebroken. Eigenlijk zou ze morgen geopereerd moeten worden, maar zij heeft net een telefoontje van VSO Londen gehad. Ze wordt naar the UK gevlogen voor de operatie, haar breuk is te complex. Haar wereld staat op z’n kop en is erg overstuur. Morgen avond zal zij al op het vliegtuig stappen, en het is nog maar even afwachten of ze weer terug komt. Bizar hoe er in 3 dagen zoveel kan veranderen in je leven.

Daar zit ik dan, met mijn laptop op schoot. Schuldbewust dat ik al lang niets meer geschreven heb. Ik geef Dirk Jan hierbij de schuld. Hij heeft mij een harde schijf vol films en series gegeven voor mijn verjaardag en ik ben nu verslaafd aan de Game of Thrones... Ja lieve mensen, het is droevig, maar ik heb meerdere malen afgelopen 3 weken de voorkeur gegeven aan het kijken van 1 aflevering in plaats van weer eens wat op papier te zetten. (en afgelopen week was wat hectisch door Claire). Maar vandaag is het me dan toch gelukt. Omdat ik iedereen wil laten weten dat het goed met mij gaat, Oeganda fantastisch mooi is en jullie zeker langs moeten komen als ik langer kan blijven. Maar vooral om te zeggen dat ik jullie mis, want dat doe ik zeker!

Dikke knuffel!