Schrijversdiarree

Het is weer tijd voor een update dacht ik zo....

Een kortere deze keer aangezien meerdere mensen hebben geklaagd over mijn schrijversdiarree en ik zelfs een potje Norrit heb mogen ontvangen…(digitaal dan). Maar ik begrijp de hint mensen, ik begrijp de hint!!!!

Ik zal kort kort kort wat over de gorilla's schrijven en daarna zal ik eens een klein stukje weiden aan Educate! aangezien ik inderdaad tussendoor ook nog aan het werk ben.

Maar dus eerst: De gorilla's! Wat fantastisch was dat!! Op donderdag ochtend vertrokken we (Lala en ik) richting Bwindi National Park in het Zuid Westen van UG. 's Ochtends zo rond zevenen vertrokken om rond zessen aan te komen in Ruhija. Het laatste stuk rijden was al super mooi. Blijf me verbazen over de diversiteit van Uganda; want het laatste stuk was een bergweg door het regenwoud heen. Gewoon echt dichtbebost regenwoud. Aangekomen bij the Lodge kregen we een upgrade aangezien we enige gasten waren, altijd fijn! Genoten van fantastisch uitzicht; echt gorilla's in the mist, en natuurlijk een Ginnetje (met pineapple fanta voor de verandering).

Vrijdag ochtend begon het avontuur. De hotel manager reed met ons mee naar de verzamelplek en daar aangekomen bleken we ook daar de enigen te zijn! Daarop besloot Moses (de hotel manager) om ook maar met ons mee te lopen. Hij werkte nu een jaar in het hotel en had nog nooit de tracking gedaan. En een leukere groep dan Lala en Renske kun je natuurlijk niet krijgen!!

Daar waar het normaal gesproken in de ochtenden vaak regent was het bij ons hartstikke droog. De “hoofdgids” baande zich een weg door het regenwoud (echt dichtbebost!!) met een machete en wij hobbelden, glibberend en glijdend, achter hem aan. Onze groep bestond uit nog 2 gidsen, 1 man die onze tassen droeg en iemand van het leger. Flinke begeleiding dus! Het trekken was echt wel wat zwaarder dan verwacht. Je glibbert en glijdt dus, probeert jezelf vast te houden aan bomen en takken, soms met of zonder doornen en we gingen stijl bergaf.

Maar na 50 minuten hadden we ze al gevonden! Wat een feest! Als eerst zagen we de baby... smelt smelt. En daarna verscheen de rest ook. Wij waren op bezoek bij de Bitukura familie. Een groep van 13 gorilla's, met 1 baby en 2 silverbacks! Echt bizar hoe dichtbij je kunt komen en dat ze onverstoord verder gaan met wat ze aan het doen zijn. Op een gegeven moment hadden we 1 silverback gevonden en die besloot weg te lopen, dus wij er achteraan. We liepen in een treintje; gids 1 en 2 voorop met Moses, ik een beetje remi in het midden en Lala met gids 3 wat verder achteraan. Op een gegeven moment zei gids 3 tegen Lala; "Lala, je moet even een stap opzij doen". Ik natuurlijk ook omkijken; komt er een vrouwtje (Wednesday genaamd kregen we later te horen) echt op een paar cm van haar langs haar lopen. Ze raakte echt bijna Lala's broek aan! Vervolgens trok de gids Lala verder naar achter, want Mr. Silverback 2 kwam ook langs lopen. Eerst langs hun en toen dus langs mij, terwijl ik daar remi stond. Het beest liep echt op nog geen meter afstand langs me heen. Adrenaline stroomde wel even door me heen, maar gelukkig liep hij gewoon rustig verder. Vervolgens kreeg ik op mijn donder van de gids, dat ik geen foto had gemaakt; zo dichtbij!! En Lala had de slappe lach omdat mijn gezicht kennelijk hilarisch was toen hij voorbij kwam.

Na een uur lang ze geobserveerd te mogen hebben moesten we ze helaas gedag zeggen. Wat een mooie bijzondere ervaring was dit! Het nadeel van stijl naar beneden is gaan is dat je ook weer stijl omhoog moet... Omdat de gids ons duidelijk wel een gezellige groep vond besloot hij een D-tour te nemen en ons nog mee te nemen naar een punt met mooi uitzicht. Aangezien we verder toch niets anders te doen hadden; Why not! Beetje klimmen, klauteren en hijgen, maar dat was het waard!

Bij de Lodge terug gekomen lekker in het zonnetje zitten lezen. De volgende dag zijn we naar Lake Bunyonyi gereden. Ja… alweer ja! Lala was er nog niet geweest en je rijdt er langs vanuit Bwindi. En op deze manier kon ik nog even officieel afscheid nemen van één van de mooiste plekjes van UG. Helaas was het best wel regenachtig dus hebben we voornamelijk op een overdekt terras zitten lezen. Op het einde van de middag gelukkig nog een klein zonnetje, dus meteen het dek op, en het water in natuurlijk!

Goed, wat ik allemaal in mij vrije tijd doe zal ik nu even achterwege laten (na de gorilla's niet zo heel veel bijzonders). En sorry... weer niet kort kunnen houden... Nu zal ik ook eens wat tijd besteden aan Educate! en wat ik hier doe.

Zoals jullie weten wilde ik graag langer blijven omdat er nog meer dan genoeg te doen was en ik niet weg zou gaan met een voldaan gevoel als ik wel al was weg gegaan in maart. Ik ben erg blij met de tijd ik gekregen heb. De afgelopen twee maanden heb ik veel voor elkaar kunnen krijgen. En van de dingen die ik nog op mijn lijstje heb staan weet ik dat ik nog best veel af kan krijgen in de komende 5 weken.

Nog een keertje de context:
- Uganda heeft werelds jongste populatie: 50% van de bevolking is jonger dan 15 jaar
- 94% van de jongeren in Uganda moet van minder dan $ 2,- per dag rond komen
- 83% van de jongeren in Uganda is werkeloos

De combinatie van veel jongeren, weinig werk en slecht onderwijs zijn de perfecte cocktail voor een hoop ellende.

Educate heeft een curriculum ontwikkelt waarbij jongeren in de bovenbouw van de middelbare school worden getraind in Leadership and Entrepreneurship. Jongeren leren hoe ze een eigen bedrijf kunnen starten en worden in dit proces begeleid door mentoren. Ze creëren dus hun eigen werk en in meerdere gevallen zijn de bedrijfjes dusdanig succesvol dat ze ook anderen in dienst kunnen nemen. Vorig jaar werd dit pakket op 56 scholen aangeboden, dit jaar is dat gestegen naar 253. Een explosieve groei, wat ook het een en ander van de HR afdeling vergt.

Waar heb ik dan onder andere mee geholpen? Om mijn verhaal niet weer ontzettend lang te maken doe ik even een opsomming. Beetje kort door de bocht hier en daar, maar het is even voor de beeld vorming.
- Het begon met het maken van een plan voor het werven van 11 Youth Leaders en 125 mentoren
- Alle formulieren, scripts, gidsen etc. moesten vanaf 0 gemaakt worden
- De 11 Youth Leaders zijn getraind in het werven aangezien zij ons ondersteunden in het wervingsproces.
- Een replacement strategy geschreven voor het geval er mentoren uit vallen tijdens het schooljaar.
- HR processen op hun plek gezet; personeelsadministratie, verlof registratie, evaluatie van personeel (welke methode etc)
- Standaardisatie van wervingsproces
- Persoonlijke ontwikkeling van personeel; trainingen, online training.
- Het stroomlijnen van de honderden sollicitaties die binnen komen; andere wervingskanalen etc.

Voor de rest heb ik het voor elkaar gekregen dat Hellen (de HR manager) hulp heeft gekregen van een HR assistent. Gelukkig zagen ze in dat Hellen het niet allemaal alleen kan bolwerken en dat het toch wel verstandig is om er iemand bij te hebben. Helemaal gezien het feit ik over 5 weken stop en Hellen over 8 weken met zwangerschapsverlof gaat…. Aan mij de eer om Richard zo veel mogelijk klaar te stomen voor die tijd!

Hoop dat jullie een heel klein beetje een beeld hebben van wat ik hier doe. Nogmaals, heb het kort door de bocht omschreven, maar kennelijk vind ik het niet zo makkelijk om over werk te schrijven…

Een laatste dingetje… Ik was al aan dit verhaal begonnen voordat afgelopen weekend begon. Ik wil nog heel even aandacht besteden aan afgelopen zondag. Ook daar even een korte introductie. Faridah. Faridah Nalunkuuma. Onthoud die naam goed, want op een dag zal zij de eerste vrouwelijke president van Uganda worden. Faridah is mijn 20 jarige huisgenootje en één van mijn beste matties hier. Met haar 20 jaar is zij al zo veel wijzer dan dat ik ooit zal worden. Het levende bewijs van als je maar wil; dan kom je er wel. Ik kan een heel boek over haar schrijven, maar dat zal ik nu niet doen aangezien ik het deze keer kort wilde houden.

Afgelopen zondag ben ik met Faridah mee geweest naar haar moeder in Budo, een klein dorpje buiten Kampala. Daar weer eens het andere leven gezien. Twee kamers; 1 de woonkamer, de ander de slaapkamer waar je met alle gezinsleden slaapt. Nu alleen haar moeder en haar broer. Water haal je bij de pomp. Koken doe je buiten. En koken doe je veel, vooral als je visite krijgt. Heb een goede Ugandese lunch gekregen; matooke, posho, rijst, vis, g-nuts, sperzieboontjes en pompoen. Aangezien het vorige week dinsdag Faridahs verjaardag was, hadden we ook een taart meegenomen. Een luxe die maar weinig mensen zich kunnen veroorloven. Één groot feest dus, en alle buren werden ook uitgenodigd voor taart. Blijf het bijzonder vinden, hoe warm je iedere keer onthaalt wordt en hoe alles uit de kast wordt gehaald, ondanks dat er eigenlijk niet zo veel is…

En daar laten we het deze keer bij…

Heel veel liefs,
Rens