"Thuis Thuis"?!?

Zo, pak er maar een kop koffie, pot thee, glaasje wijn (fles mag ook) of koud biertje bij… Veel te lang geleden dat ik wat heb geschreven en er is veel gebeurd in de tussentijd! Moet dan ook eerlijk bekennen dat ik er een beetje tegenop zag om dit te gaan schrijven, maar het is weer gelukt… genoeg leesvoer voor wie wil…

Vroeger, toen ik nog in Leeuwarden studeerde (echt heeeeeeel lang geleden) hadden wij het altijd over “thuis”, wat Leeuwarden was, en over “thuis thuis”, in mijn geval Rotterdam. Door de jaren heen is Rotterdam altijd mijn “thuis thuis” gebleven, maar ben ik een paar keer van “thuis” geswitcht. Kampala stond inmiddels al een tijdje in het rijtje “thuis”, daar had ik niet veel tijd voor nodig. Terugkomen na een fantastische maand reizen met Mies deed mij echter beseffen dat Kampala ook verdomd veel als “thuis thuis” aanvoelt. En waar dat het hem precies in zit weet ik niet zo goed. Want wat is dat “thuis thuis” dan voor mij? Op 1 natuurlijk familie, op de voet gevolgd door vrienden. Het is het bekend zijn in de stad en zelf de weg weten te vinden (ok, ongeveer de weg weten te vinden… dat blijft een uitdaging voor mij, zelfs in R’dam), je dagen weten te vullen met “alledaagse” dingen en je welkom en “thuis” voelen in een stad. Misschien voel ik mij wel het allermeest “thuis thuis” daar waar de Donald Duck op de WC ligt…. Of eigenlijk…; daar waar ik überhaupt “normaal” naar de WC kan. Denk dat daar het “thuis thuis” gevoel nog wel het meest vandaan kwam; “het gewoon kunnen poepen”. Of toch misschien doordat ik me besefte dat ik ook hier nu échte vrienden heb en mensen mij lieten weten dat ik ook hier gemist werd tijdens mijn maand afwezigheid. De afwezigheid van familie, vrienden van thuis en het niet hebben van de Donald Duck op de WC zorgen er voor dat Kampala niet helemaal kan tippen aan het “thuis thuis” Rotterdam. Maar het komt wel erg in de buurt. Waardoor het komt weet ik dus niet precies, en waarom ik jullie dit meld weet ik ook niet, maar ik heb het bijna. Het “thuis thuis” gevoel, in Kampala.

Mijn vorige blog was gebleven bij roerige weken; het vertrek van Claire en roerig vanwege de onzekerheid omtrent mijn verlenging. De meeste mensen weten het inmiddels al, maar voor degenen die het nog niet wisten; mijn opdracht is verlengd! Ik mag nog 4 maanden aan mijn originele opdracht vastknopen. Ik werk nog tot 4 juli en krijg dan waarschijnlijk mijn lieve broertje nog over de vloer. 20 juli vlieg ik weer terug naar huis, naar mijn échte “thuis thuis”.

Het jammere van het feit dat ik niet zo veel geschreven heb de laatste tijd, is dat ik jullie heel veel moet onthouden om te voorkomen dat het geen mega- super- giga-verhaal gaat worden (niet nóg erger dan het nu al is). Ondanks dat ik mijzelf ook prima vermaakt hebt in de maand tussen mijn laatste blog en Mies haar komst, begin ik toch maar bij Mies haar komst. Ik spaar jullie.

Toch niet helemaal… één hoogtepuntje van die tussenliggende maand: Nog voordat Mies kwam kreeg ik eerst nog ander bezoek; Ghislaine! We hadden elkaar al ruim 10 jaar niet meer gezien. Raar en bijzonder om elkaar hier dan weer te zien en weer verder te gaan waar we 10 jaar geleden gebleven waren zonder oude koeien uit de sloot te hoeven te halen. Helaas was het maar van korte duur, maar dat maakte het niet minder leuk! In twee dagen heeft ze toch een klein beetje mee kunnen krijgen hoe mijn leven er uit ziet in en rondom het huis en heeft ze een extravagante avond mee kunnen maken bij de beste Indiër in Kampala met andere VSO collega’s. Kort, maar krachtig. Vond het erg leuk Ghislaine!

Nu dan echt:

De Roadtrip
Staring; Michelle van Klaren (alias Mies), Renske Cornelissen (alias ik) en de Toyota Rav4 (alias Charlie King)

Met enige spanning zat ik in de taxi op weg om Mies van het vliegveld te halen. Spannend omdat de taxi ernstig rare geluiden maakte en ik hoopte dat we op tijd en heel aan zouden komen, maar ook spannend omdat we een maand samen reizen voor de boeg hadden en ik hoopte dat zij Uganda en Kampala net zo leuk en mooi zou gaan vinden als ik dat doe. Aangekomen op het vliegveld hoefde ik gelukkig niet lang te wachten en kwam Mies al snel door de poortjes naar buiten. Een scene wat zo uit een Merci reclame had kunnen komen volgde. Bijzonder en bijna onwerkelijk om nu ook een vriendinnetje van “thuis thuis” over de vloer te hebben. De weg terug vloog voorbij; dat was onafgebroken kletsen. Oud & vertrouwd, alsof we elkaar gisteren nog hadden gezien en meteen heel persoonlijk omdat je dan toch merkt dat je sommige dingen niet met iedereen wilt delen, maar wel met oud & vertrouwd. Mijn spanning was al aardig weg, maar vervloog helemaal toen Mies zei; “Het voelt als thuiskomen, omdat jij er bent.” Nog maar 2u in Uganda en ze voelde al wat ik hoopte dat ze zou gaan voelen…!

Zal de Roadtrip niet van dag tot dag gaan beschrijven, maar dag 1 is wel belangrijk voor het begrijpen van de naam Charlie King (zoals we de auto gedoopt hadden). Dag 1 begonnen we met een tour door “mijn” wijk om te laten zien waar ik mijn fruit etc. haal en iedere dag loop. We gingen langs Educate! waar Mies even kennis kon maken met al mijn collega’s. Uiteraard een gedeelte van de afstanden achterop de boda afgelegd. De dag eindigde in Gatto Matto, een restaurant met grote tuin, waar we met Lala, Laura, Jen en Jenny hadden afgesproken. Fijn om Mies kennis te laten maken mijn vriendinnen hier, en nog fijner dat zij ze ook echt aardig vond. Dinsdag avond is er altijd live music in Gatto Matto, zo ook die avond. De band riep op een gegeven moment Charlie King op het podium, een Ugandese zanger, die eigenlijk gewoon als publiek aanwezig was. Een beer van een gast, bescheiden en een dijk van een stem. Echt omver geblazen. Dus toen we de auto kregen, wilden we die wel een waardige naam geven… en dat werd dus Charlie King!

De Roadtrip begon in Jinja met de source of the Nile. Ondanks dat we een klein beetje regen hadden stelde Jinja weer niet teleur. Fijne plek om te beginnen! Vanuit Jinja zijn we naar Sipi Falls gereden. Flink stuk rijden en helaas kwamen we daar met behoorlijk wat regen aan. Besloten om maar niet te kamperen en ergens een kamer te zoeken. Een kamer met troon (schijtdoos) met uitzicht op de Sipi Falls was wat we wisten te vinden. De wandeling de volgende dag bracht ons langs de 3 verschillende watervallen die gezamenlijk the Sipi Falls worden genoemd. Mooie wandeling, beetje klimmen en klauteren en ook af en toe een beetje glibberen en glijden vanwege de regen van de vorige dag. Onderweg een kameleon tegen gekomen, waar we uiteraard mee op de foto moesten! ’s Middags nog naar een koffie plantage geweest waar we zelf koffie hebben geroosterd.

Volgende uitstapje was Murchison Falls. We hadden ons een beetje verrekend in de kilometers en de verwachtte reistijd. De regen die uit de lucht kwam vallen die dag was ook niet bevorderlijk voor het rijtempo. Zelfs een klein stukje waar we zeker door zo’n 80 cm hoog water moesten rijden, en waar de dirt road een soort van slush puppy leek. Maar Charlie King hield zich kranig en bracht ons veilig op plek van bestemming. Onze bedoeling was om die avond al in het park te slapen bij Red Chilli Camp. We strandden echter voor de hekken van het park. We kwamen daar om 19.20 aan en je mocht het park in tot 19u. De lange rit en de vermoeidheid zorgde ervoor dat we daar enigszins vloekend en tierend stonden. De guards probeerden nog wat te regelen voor ons, maar ze gaven ook aan dat het niet echt verstandig was, omdat het al donker was en nog zo’n 2u rijden tot Red Chilli Camp. Uiteindelijk besloten om bij de nabij gelegen bandas te verblijven. En dat was maar goed ook. Allereerst omdat we door twee alleraardigste dames ontvangen werden, ten tweede omdat we de volgende dag wakker werden van het gekwetter van honderden weaver birds, maar aller belangrijkst; de weg die we nog af hadden moeten leggen was echt niet tof geweest in het donker in combinatie met de modder. Tijdens de game drive de volgende dag weer behoorlijk veel beesten gezien. Veel antilopen, hippo’s, olifanten, buffels, een hoogzwangere hyena en giraffen!!! Die had ik nog niet gezien in Uganda. Ook tijdens de boottocht in de middag werden we niet teleurgesteld. De tweede avond was nog best spannend, want er liep een hippo rond in het kamp. We gingen met een medewerker en een groepje anderen kijken. Zo van dichtbij is die hippo die er zo schattig uit ziet toch opeens wel heeeeeel erg groot. Een dame die in een huisje vlakbij de hippo zat begon opeens te schreeuwen; “ohhhh kijk, een hippo!!”. Het arme beest schrok daarvan en kwam opeens op ons af rennen... Adrenaline pompte met 200 km/h door m’n aderen. Gelukkig wisten we allemaal veilig weg te komen, maar wel weer de les geleerd dat het toch echt wilde beesten zijn...!

Na een kleine stop in Kampala om mijn paspoort te halen (deze lag nog bij het immigratie kantoor) vervolgden wij de reis naar Fort Portal en the crater lakes. We verbleven op dezelfde plak als waar ik met Claire was geweest rond kerst, alleen gingen we deze keer kamperen. Wat een fijne en rustgevende plek! Toen we aankwamen kwam meteen één van de andere gasten op ons af lopen; “Are you staying?!” “ehhhh, yes, we’ve just arrived”. “Cool! Do you want to eat pork?” De jongen ging net naar het dorp om een heel varken te kopen en als wij mee wilden eten dan ging hij een grotere halen. Mies en ik hadden een flinke lunch gehad dus sloegen het aanbod vriendelijk af. Later die middag kwam die jongen met een levend varken terug, die vervolgens geslacht werd en in stukken op de bbq werd gelegd. Eerst een tijdje bij de anderen gezeten, toen even genoten van de wederom indrukwekkende sterren hemel en toen de tent in. De volgende ochtend kregen wij tijdens het ontbijt bezoek van de aapjes. Ze roken de bananen duidelijk door de deur van de auto heen. Ze bleven echt op en om de auto hangen, voornamelijk geïnteresseerd in de achterbak. In het begin lieten we hen hun gang gaan, maar op toen ze met de ruitenwissers gingen spelen hebben we ze toch maar even weg gejaagd.

Regen is niet altijd slecht hebben wij gemerkt. Even twijfelden wij of we wel een game drive moesten doen bij Queen Elizabeth. Het regende een beetje, soms ook hard, en is dat niet het moment dat alle beesten gaan schuilen? Besloten het er toch op te wagen en gingen al vroeg op pad met onze guide. In het begin leek het even droef te worden, maar al snel zagen we een grote familie olifanten. Daarna kwam er gelukkig nog veel meer voorbij. Buffels, verschillende bucks, hippos, maar toch met als hoogte puntje een groep van 7 leeuwinnen! Waarvan één nog een stuk beest aan het verorberen was. Helaas waren ze “on the move”, dus konden we niet lang kijken, maar toch, die hadden we maar mooi even mee gepikt!

De weg naar Lake Bunyonyi was spannend… Grootste gedeelte was gelukkig geasfalteerd, maar één stuk, van toch wel zo’n 2u was behoorlijk slipperig! Niet fijn als je heuvel op en af moet. Gelukkig maar 1x een 180graden spin gehad, en dat was op een breed gedeelte. Was toch wel heel erg blij toen we weer asfalt kregen voor het laatste stukje. Lake Bunyonyi was weer bijzonder mooi. Na de lange en vermoeiende autorit was mijn humeur enigszins gedaald, maar aangekomen bij Lake Bunyonyi nam de humeurigheid meteen weg. Meteen een soort van “inner peace” die er over je heen daalt. Helaas hadden Mies en ik één foutje gemaakt; we hadden onze dichte schoenen in de auto gelaten… en het kan daar behoorlijk koud worden! Twee dagen hebben we op Amagara eiland gezeten. Gelukkig met ook wat zonnige momenten, want als het koud is en regent is het toch iets minder idyllisch dan met mooi weer. Gelukkig hebben we kunnen zwemmen en kregen we ook nog een voorstelling van een etende Kingfisher cadeau. Begin een beetje een nerd te worden met vogels… whooooops!

Vanuit Lake Bunyonyi was het niet zo ver meer naar de grens met Rwanda. Echter was het weer een beproeving van ons geduld om daadwerkelijk Uganda te verlaten en Rwanda in te komen. Het feit dat we Charlie King bij ons hadden maakte het er ook niet makkelijker op. Onszelf af en aanmelden, auto exporteren en importeren en uiteraard niemand die van te voren zegt waar je welk stempeltje moet halen. Het was slechts zo’n 3u verder toen we daadwerkelijk echt verder konden. Even wennen, want in Rwanda moesten we opeens weer rechts rijden. Rwanda is toch best anders dan Uganda. Het landschap is donkerder groen, nóg meer heuvels en alles is een stuk georganiseerder. Niet overal een wirwar van houten huisjes waar mensen hun spullen verkopen, maar georganiseerde bakstenen gebouwtjes. In de grotere dorpen zelfs straatverlichting!!! De eerste rustplaats in Rwanda was Gisenyi, aan Lake Kivu. Toen we aan kwamen rijden was ik niet helemaal overtuigd of ik daar nou wel echt wilde verblijven of niet. We waren op zoek naar een hostel die in the Lonely Planet stond, maar konden hem niet vinden. En het uitzicht op het meer vond ik niet zo mooi als dat ik bij anderen op de foto had gezien. Besloten maar gewoon een beetje richting meer te rijden en kijken wat we tegen zouden komen. We kwamen een wat kleiner hotel tegen waar we tegen een mooie prijs een meer dan prima kamer kregen. Eindelijk een klein beetje “luxe”; allebei een eigen bed, witte lakens, eigen WC én warme douche... Wat wil een mens nog meer?? In Gisenyi naar het strand geweest, boekje gelezen en wat rond gereden.

Tweede stop was Kigali. Werkende stoplichten!! En iedereen die zich aan de verkeersregels houdt!! Zo’n verschil met Kampala... Aan de ene kant wel prettig, maar het is ook de charme van Uganda/Kampala dat het allemaal wat chaotischer is. We zijn eerst de stad een beetje doorgelopen en uiteraard Rwandese koffie gedronken! Naar Hotel Rwanda gelopen, van buiten niet echt boeiend en te belachelijk duur om naar binnen te gaan. De volgende dag was het een rondje memorrials. Eerst naar de grote memorial in Kigali zelf, maar helaas was deze gesloten vanwege restauratie. We zijn toen naar 2 andere plekken gereden zo’n 40 km buiten Kigali: Nyamatta en Ntarama. Verschrikkelijk, en verschrikkelijk indrukwekkend. Zowel Mies als ik kregen een brok in de keel, maar beiden vonden dat een soort van ongepast, zeker omdat de jongen die ons rondleidde de genocide had meegemaakt. Om niet geheel neerslachtig te blijven zijn we in de middag naar een Art Gallery geweest.

De volgende dag was het even zwaar om afscheid te nemen van Charlie King. Wij lieten hem achter in Kigali en wij vervolgden onze reis per vliegtuig: naar Zanzibar! Kreeg op het vliegveld even vreselijk de slappe lach... Want hoe decadent; een vakantie in een vakantie. Ondanks dat het regende bij aankomst was het al super mooi. Witte stranden, blauwe zee en een super hotel. Voelde bijna alsof we op honeymoon waren. Het nadeel van in het regenseizoen naar Zanzibar gaan is dat het kan regenen. Voordeel; over het algemeen blijft het toch droog en er zijn nauwelijks andere mensen! We hadden het strand bijna helemaal voor onszelf. We hebben ons vermaakt met zonnen, lezen, schelpen zoeken, strand wandelingen, snorkelen, met zand spelen, zwemmen, verbranden en uiteraard een dagje Stonetown. En wat was Stonetown fijn!!! Eindelijk weer eens een stad waar je gewoon door heen kunt slenteren en waar daadwerkelijk wat te zien is. Een mengelmoes van Arabische en Afrikaanse invloeden maakt het een bijzondere en fotogenieke stad. Na 5 dagen volop genieten was het dan tijd om afscheid te nemen van het fijne Zanzibar en vlogen wij weer terug voor een laatste weekend in Kampala.

Zaterdags Mies een kleine tour gegeven door de binnenstad van Kampala. Boodschappen gedaan op de markt en stof gekocht om een rokje te laten maken voor mij. ’s Avonds waren wij bij Manjit uitgenodigd die een verlate housewarming gaf. Het was een supergezellige avond, met veel wodka lime, gin & passionfruitjuice, gitaarspel en gelach. Naast mijn vriendinnen hier kon Mies op het feestje ook kennis maken met “mijn VSO familie”.

En toen was het zondag en kwam een fantastische maand samen reizen en avonturen beleven tot een einde. Gedurende dag waren we beiden al wat stiller, wetende dat het afscheid nemen dichterbij kwam. Overdag nog bij The Bay gezeten, een restaurantje met tuin en uitzicht op Lake Victoria. Jen en Rob schoven ook nog even aan. Op tijd weer naar huis om de laatste spullen te pakken. Tegen zevenen was het zo ver; Okumo (mijn ouwe trouwe taxichauf) was daar om Mies op te pikken. Dat waren even dikke tranen. Wat hadden wij het fijn gehad!! Een vakantie om nooit meer te vergeten, maar voor mij misschien nog wel belangrijker; iemand van “thuis thuis” die kennis gemaakt heeft met mijn vrienden en mijn leven hier, en die haar goedkeuring heeft gegeven. Thanks for all the lovely adventures Mies!!

---------------------------------------- THE END -------------------------------------

Een week van melancholie brak vervolgens aan. Na een maand samen zijn is het toch opeens wel heel erg stil in je eentje. Het vertrek van Mies was ook het startsein voor de laatste maanden Uganda. Lala vertrekt een maand eerder dan ik, dus die zat er een beetje hetzelfde bij. Daarom besloten we maar om vooral niet meer na te denken over ons vertrek, maar om vooral nog heel erg te gaan genieten van die laatste maanden. En dat is nu precies wat wij doen!

Paasweekend maakte het allemaal wat makkelijker. Met Laura en Helen ben ik weer naar Lake Bunyonyi geweest… kan er geen genoeg van krijgen. Helaas was het zaterdag overdag wat regenachtig, dus wat doe je dan op een eiland? Dan bestel je 9 gekookte eieren, steel je de viltstiften uit de kinderhoek en ga je eieren versieren!!! De Ugandezen vonden ons maar raar, de rest vond ons cool… duh! Zondag vonden wij het grappig om ze te verstoppen en kondigden wij luid aan dat de eieren gezocht konden worden. Voor de winnaar hadden we een reep chocola. Hilarisch hoe IEDEREEN als een malloot ging zoeken, jong en oud, Ugandees of niet! Gelukkig was een klein Ugandees jongetje de winnaar met het vinden van 3 eieren.

Afgelopen zaterdag hebben Lala en ik permits gehaald voor Gorilla tracking... het gaat dan toch echt gebeuren. Rete spannend! Na lang twijfelen toch besloten om te gaan. Vanwege het toeristisch laagseizoen zijn de permits een heel stuk goedkoper, en we zijn hier nu toch. Donderdag vertrekken we richting Bwindi en vrijdag zullen we hopelijk oog in oog komen te staan met de berggorilla’s. Volgende blog zal ik laten weten of het geslaagd was!

Gisteren heb ik met mijn opaatje geskyped! Voor het eerst. Uiteraard met behulp van mams en paps. Voor het eerst ook scherp beeld, dus kon ook paps en mams weer eens scherp zien, wat een geluk! Dan maakt een gezicht bij een stem toch wel een groot verschil!!

Vanavond heb ik hier op mijn bedje zitten tikken, met het beste van both worlds op schoot; een dubbele bruine boterham van BROOD met avocado uit eigen tuin. Een beetje van “thuis thuis” en een beetje van “bijna thuis thuis”.

Dus, alleen maar weer fijne dingen... Een gelukkig en gezegend mens zit voor u en hoopt dat u zich weer door dit verhaal heeft weten te ploeteren!

Voor een ieder die wil: een hele dikke kus en een enorme knuffel