Het dagelijks leven

En dan bereik je het moment dat niet alles meer nieuw is, en je in het “gewone” leven bent beland. Gelukkig nog net geen sleur, maar wel regelmaat met "gewone" dingen; werken, sporten, afspreken met vrienden, uitjes en stappen. Het VSO netwerk in Kampala is redelijk groot en vrij hecht wat het gewenningsproces absoluut een stuk makkelijker heeft gemaakt. Er is altijd wel iets gaande, dus als je wilt hoef je geen dag thuis te blijven. Fijn, maar ook prijzig.

Inmiddels ben ik zelfs aan mijn ongezellige huiskamer gewend geraakt en voelt dat ook als thuis. Tegenover de ongezellige huiskamer staat echter wel een heel fijn slaapkamertje! Heb vorige week een foto collage gemaakt van een aantal foto’s die ik had meegenomen en ik het resultaat mag er wezen, al zeg ik het zelf!

En mijn muggennet hangt nu ook; wat me ook weer een ervaring was... Eindelijk kwam de klusjesman opdagen op de afspraak voor het ophangen van mijn muggennet. Deze klusjesman wist ook van te voren dat dat hetgeen was waar hij voor moest komen. Nu zul je denken dat klusjesmannen en gereedschap onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, maar niets is minder waar. Natuurlijk ook geen ladder aanwezig dus of hij op mijn bed mocht staan; natuurlijk! Ik mocht nog net de lakens er vanaf halen. Eerst een andere haak uit mijn plafond wrikken. Geen probleem, beetje extra stof maakt niet uit. Alles begint toch al langzaam oranje te kleuren vanwege de grote hoeveelheden stof. Dan komt het moment dat die haak weer mijn plafond in moet. Klusjesman naar buiten en komt terug met een steen. Maar hij kon er niet echt bij. Dus of hij mijn tafeltje op mijn bed mocht zetten er op mocht staan en of ik het tafeltje vast wilde houden terwijl hij er op stond. Ook geen probleem! Maar het ging nog steeds niet van harte, dus eerst nog elders uit mijn plafond een spijker wrikken en weer naar buiten om terug te keren met een grotere steen. Het probleem van grote stenen en boven je hoofd werken is dat de zwaartekracht het al snel wint. Dus naast alle vlekken op mijn plafond van vieze handen en steen moest ook de deksel van mijn prullenbak er aan geloven. Gelukkig maar, het had ook zijn hoofd of mijn voeten kunnen zijn... Uiteindelijk lukte het dan toch om met de spijker een gat te maken en de haak in het gat te schroeven. Een klusje wat in NL zo’n 5 minuten in beslag zou nemen kost hier ruim een half uur, maar ach, who cares? Ik niet, want hij hangt en dat was alles wat ik wilde!

Dat ik al aardig aan Kampala gewend ben geraakt betekend trouwens niet automatisch het omgekeerde. Een paar weken terug gingen we naar de Carnavalsoptocht in de stad. Een enorm drukke bedoeling aangezien muziek en entertainment voor iedereen gratis toegankelijk was. Daar loop je dan; een groepje blanke meiden met allen een helm in de hand. 99% van de Oegandezen draagt geen helm achterop de boda. Het aantal boda ongevallen is echter heel erg hoog en daarmee de gewonden en sterfgevallen door boda ongevallen ook. Of wij aub op de foto wilde voor een plaatselijke krant en of de foto intern op het ministerie gebruikt mocht worden. Op een enkele poster in de stad na wordt er vanuit de overheid namelijk bijna niets gedaan aan voorlichting. De journalist die met ons in gesprek was vond dat het meenemen van helmen ‘part of culture’ moest worden, net zoals dat bij ons was. Op mijn vraag aan hem of hij zijn helm wel bij zich had kreeg ik alleen een schuldbewuste glimlach... De foto heeft overigens de krant niet gehaald.

Natuurlijk zijn er een aantal dingen waar ik nog niet helemaal aan gewend ben, zoals het weer. Want niets is zo veranderlijk. Volgens mij is het spreekwoord hier uitgevonden. De eerste weken na mijn vorige blog begon de temperatuur duidelijk te stijgen en was er niets meer te merken van het regen seizoen. Dat terwijl ik net een deken had aangeschaft omdat de nachten toch wel wat frisjes begonnen te worden. Gelukkig heeft het de afgelopen dagen weer goed geregend en is daarmee de temperatuur ook weer wat gedaald. De schommelingen in weer zorgen er wel voor dat ik soms verrast word. Zo ben ik vorige week zaterdag weer eens ontzettend verbrand... Met dichte bewolking de deur uit en uiteindelijk bleek het toch een fantastisch mooie dag te worden. Inmiddels kan ik de vellen van mijn hoofd en schouders trekken… En dan zijn er sommige mensen in NL mij heel wijs adviseren om naar de weersvoorspelling te kijken: heeft totaal geen zin! Die geeft eigenlijk altijd onweer aan, wat dus lang niet altijd klopt.

En uiteraard zijn er dingen die bijzonder blijven! Zoals sommigen onder jullie al op facebook hadden kunnen lezen; tijdens mijn ontbijt keek ik naar buiten en zag ik aapjes voorbij komen!!

Op kantoor begint alles iets meer vorm te krijgen, maar gaat het nog steeds met ups en downs. Het ene moment kan ik echt productief bezig zijn en heb ik ook het gevoel dat ik daadwerkelijk wat toe te voegen heb. Maar dan volgt alweer het volgende moment waar ik geen idee heb waar ik me mee bezig kan houden. Schijnt er allemaal bij te horen, meeste vrijwilligers hier hadden pas na een maand of 2 hun plekje geheel gevonden en ook daarna kwamen er nog vele momenten waarin ze lang niet zo productief waren als dat ze thuis zouden zijn. En dan is 6 maanden niet zo lang. Helemaal als je je bedenkt dat van die 6 maanden 2 weken introductie waren en we met kerst 2 weken dicht zijn...

Afgelopen week mijn intrede gedaan bij The Torture Club! Nu kun je hier heel veel dingen bij bedenken, maar het is sportieve torture. Circuittraining in de achtertuin van de trainer. Vergeleken met de crossfit training waarmee ik begonnen was is dit wel een stukje zwaarder. Deels omdat de trainer er beter bovenop zit, deels omdat hij betere materialen heeft en deels omdat er meerdere fanatiekelingen tussen zitten. Vind het erg prettig dat we met wat meer zijn vergeleken met de crossfittraining. Weer ouderwets spierpijn, heerlijk!

Op de foto's die ik bij deze blog zal plaatsen komen jullie er ook een paar van Jinja tegen. Jinja ligt op een kleine 2 uur van Kampala. Was wel heel erg leuk om Kampala uit te gaan en weer een heel ander stukje Oeganda te ontdekken. Zo groen, blijf me er over verbazen! Jinja ligt in een gebied wat al weer een stuk minder ontwikkeld is. Geen elektra en met je jerrycan op pad om bij de waterpomp water te halen. Goed om ook dat te zien; dat zou je namelijk bijna vergeten in Kampala. In Jinja zijn we naar The source of the Nile geweest. Enigszins teleurstellend, maar wel een mooi gebied. De Bujagali falls zijn inmiddels geen falls meer, maar wel supermooi uitzicht! Zijn ook doorgereden naar Itanda falls, dat waren tenminste nog wel echte watervallen! Natuurgeweld blijft altijd indrukwekkend vind ik. Normaal gesproken is Jinja de plek om te gaan raften, maar dat hebben we deze keer overgeslagen. Wellicht volgende keer, alhoewel ik er niet echt veel behoefte aan heb geloof ik...

Gisteren naar the Botanical Gardens in Entebbe geweest. Erg mooi gelegen aan het Victoria meer. Ondanks de bilharzia toch even mijn voeten in het water… Mooie wandeling gemaakt met een guide die veel te vertellen had. Maakt het toch een stuk interessanter, anders zijn het toch “alleen maar” bomen en planten. De eerste tarzan film was hier ook ooit opgenomen. Verder lopen er aapjes door het park! Sommige echt alleen op afstand te zien, maar de Velvet aapjes zijn gewend aan mensen en eten uit je hand. Heeeeeeeeel erg onverantwoord natuurlijk, want hoe kun je de natuur verpesten, maar wel erg schattig.

Kijkend naar de facetten van mijn “gewone” leven zoals beschreven in eerste alinea houden we nog het stukje sociale contacten over om iets over te vermelden. Zoals eerder gezegd is er altijd wel iets gaande waar je bij aan kunt sluiten. Qua leeftijd is het een grappige mix; mensen van eind 20 die net zoals ik niet zo goed weten wat ze met hun leven thuis moeten en mensen van 55+ die inmiddels genoeg geld hebben gespaard en hun laatste werkende jaren goed en anders door willen brengen. Iedere week wel bij iemand een etentje, woensdag avond is het happy hour bij The Wine Garage, vaste prik dus en in het weekend is er altijd wel iemand te porren om mee op stap te gaan. Nu al een paar keer wezen tappen. Even wennen. In eerste instantie lijkt het net of je een filmset van Dirty Dancing komt binnen lopen… Krijg je natuurlijk al snel aangezien 80% R&B muziek is. Gelukkig zijn de meeste VSO’ers Engels, waardoor we met z’n allen een hoog houten planken gehalte hebben.

Mijn spiegelreflex camera heeft besloten er de brui aan te geven. Hij was al stervende, maar is nu helemaal overleden… helaas. Dus de foto’s zijn niet geheel zoals jullie ze van mij gewend zijn! Ik ben mij er trouwens vreselijk van bewust dat ik weer in mijn oude gewoonte ben gevallen van alleen maar foto’s maken van natuur en gebouwen. Zal proberen de volgende keer ook wat mensen te showen, voor het totaal plaatje!

Er zijn een aantal verzoeken geweest voor mijn adres. Wat precies het adres is waar ik woon is mij nog steeds niet duidelijk, maar ik weet wel zeker dat daar geen post aankomt. Het beste is om het adres van VSO te gebruiken, iedereen heeft daar een eigen postvakje; ik dus ook.

VSO Uganda
Tav Renske Cornelissen
2727 Muyenga Road
P.O. Box 2831
Kampala – UGANDA

Dat was hem weer lieve mensen, mijn wel en wee van de afgelopen weken. Hoop dat het met jullie allen ook goed gaat!

Voor een ieder die wil een hele dikke kus en anders lieve groetjes!